Maand #7

Goedemorgen Nederland!

Laatst vierde ik nog een feestje, nu eet ik droge boterhammetjes! Het leven van een freelancer is toch niet zo gemakkelijk als het lijkt. Het is super als er voldoende werk is en je regelmatig gebeld word, maar zodra er minder werk is ben je ook de eerste die geen telefoon meer krijgt. Dan runnen de duikscholen de show met hun vaste medewerkers waardoor er voor de freelancers niet zo veel meer over blijft. Deze maand gaat duidelijk wat minder dan de vorige. Ik heb niet een live aboard kunnen doen! Ik was wel een aantal keer ingeroosterd maar later bleek dat het toch niet nodig was. Jammer, maar helaas. Op het moment is het in Khao Lak erg rustig. Er zijn niet veel toeristen omdat het in europa of australie op dit moment niet echt vakantie tijd is. Het zou in de loop van april weer beter moeten worden omdat de mei vakantie en paasvakantie (of is dat hetzelfde??) voor de deur staan. Ik zal dus voorlopig nog even op een droog bammetje moet knauwen tot er weer wat geld in het laatje komt!

De dagen die ik gewerkt heb deze maand zijn op een hand te tellen! haha maar ik heb wel twee keer een manta gezien!! WHOOHOO dus het is het allemaal waard! wat een ontiegelijk gave beesten zijn dat! Echt niet normaal. Zeker de laaste die ik gezien heb (was afgelopen woensdag). Ik ben voor IQ Divers naar Koh Bon en Koh Tachai geweest en had 4 duikers onder mijn hoedde. Gelukkig geen muppets (de naam die hier gebruikt word voor ontiegelijk slechte duikers) dit keer waardoor mijn leven een stukje gemakkelijker was! Op woensdag doet IQ 3 duiken in plaats van twee wat vet is omdat ze naar de mooiere duiklocaties gaan, maar ook vermoeiend omdat je dag dan drie uur langer is! Opstaan om 6 uur en thuis om 9! Het is gewoon al drie uur varen naar Koh Tachai dus dat tikt wel aan. Maar het is het allemaal waard wanneer je op 24 meter opeens een grote zwarte schaduw in de verte ziet. Langzaam komt die schaduw dichterbij en kun je de witte randjes van het zwart onderscheiden. Dan begint je lichaam adrenaline aan te maken en verstijf je voor een miliseconde…adem halen vergeet je volledig, en je armen en benen vliegen allen kanten op! Snel omdraaien en mijn duikers er op wijzen dat er een 5 meter Manta aankomt!! Ze zijn volledig gefocust op de BODEM!! NEEEE….kak kak kak als ze niet snel op kijken missen ze het straks nog! Ik begin te schreeuwen en spartelen (op dit moment zou ik willen dat ik een tank banger had (een metalen stokje of clip waarmee je op je tank kan tikken en dus geluid kunt produceren waardoor je de aandacht kunt trekken) Maar gelukkig hoorde ze mijn geschreeuw en zagen ze de manta toch voorbij zwemmen. Ik zwom voorop dus had het beste uitzicht! Op 20 meter zwom de manta over mijn HOOFD! Zo dicht bij!! Ik had het niet meer! Ze zwemmen heel langzaam dus genoeg tijd om hem goed te kunnen bestuderen! Adembenemend…daarna zwemt hij verder waardoor het weer een zwarte schaduw word en na nog eens tien seconde is hij verdwenen in het blauw! Ik draai me nog een keer om om te kijken of al mijn duikers er nog zijn, en jawel! Iedereen maakt handgebaren en ok signalen naar mij! Trosts ben ik, dat ik ze dit prachtige plaatje heb kunnen laten zien. Nog trotser ben ik als we na 45 minuten terug op de boot zijn en wij het enige groepje zijn die de manta hebben gezien! Een van mijn duikers had een camera bij, dus ik zal de foto's die ze mij gestuurd heeft bij dit verslag toevoegen. Niet dat het ook maar een beetje in de buurt komt van hoe het is om ze in het echt te zien, maar dan heb je in ieder geval een idee waar ik het over heb!

Deze maand ben ik ook een nachtje in Penang, Maleisie geweest. Mijn visa verliep en het was tijd om een nieuw toeristen visa aan te vragen. Dat kan in alle landen behalve het desbetreffende land waar je een visa voor wilt regelen. Ik had dus naar Singapore of Kuala Lumpur kunnen gaan, maar Penang is vanuit hier het goedkoopste te bereiken. Niet het gemakkelijkste maar een echt backpacker gaat nooit voor de gemakkelijkste optie natuurlijk! Dus met een taxi werd ik afgezet bij de juiste bushalte, ongeveer 45 minuten van Khao Lak in the middle of nowhere! Rond een uur of 11 savonds zat ik daar in een gesloten busstation te wachten tot de mini van vanuit Phuket deze bushalte zou passeren en mij op zou halen. Toen ik daar na een half uur nog niet opgehaald was werd ik wel een beetje zenuwachtig! Zit je daar met je meest waardevolle spullen (paspoort) te wachten in de donkerte op een mini bus die maar niet langs komt! Pff dan kan wachten toch zo lang duren, en ik ben al niet zo geduldig! Maar goed een half uur na officiele op haal tijd kwam dit busje dan toch langs. Het zat al helemaal vol met andere mensen dus er was nog een plaats vrij in het midden tussen een man die lag te pitten onder een dekentje, en een andere oudere man die zich voor de rit flink had lopen bezatten want de deur van de bus ging open en de bierwalm vloog zo je neusgaten in! GREAT! Dat ik juist weer naast de zatte aap kwam te zitten! Jammer genoeg begon hij na vertrek ook nog eens tegen me aan te praten, en aangezien ik dat dan weer zielig vind geef ik toch antwoord en zo heb ik anderhalf uur tegen een dronken oostenrijker aan zitten praten die volgens mij echt niet meer door had waar het gesprek over ging! Gelukkig was ik behoorlijk moet van al het wachten dus viel ik na dit boeiende gesprek in slaap en werd ik s’ochtends rond 5 uur wakker gemaakt omdat we de grens bereikt hadden. Als dieren werden we het ene busje uitgejaagd en moesten we allemaal in de rij voor immigratie, daarna weer het busje in om vervolgens bij de Maleise grens weer opnieuw uit het busje te stappen en daar een stempel voor Maleisie op te halen. Daarna begon het chaotisch te worden. Alle busjes die ons door thailand hadden gereden mochten blijkbaar niet in maleisie op de weg, waardoor we allemaal een nieuwe chauffeur kregen en er onder de visa runners paniek ontstond. Gelukkig had ik dit visa al een aantal keer eerder aangevraagd dus ik wist wat ik op het formulier allemaal in moest vullen daarna ben ik in de bus gaan zitten die de toeristen visas verder af zou handelen. Blijkbaar was dit een enorme opgaven want een Amerikaans meisje draaide helemaal door en begon na een tijdje zelfs te huilen! HAHA sukkel als ze nou gewoon even nagedacht had en dat papier een beetje beter had gelezen had het voor haar ook makkelijk gegaan. Maar nee, ze moest zo nodig de maleisie buschauffeur beledigen waardoor hij haar niet meer wilde helpen! Haha fantastisch! Het was inmiddels half 8 en we zijn direct doorgereden naar de ambassade op Penang. Daar kwam iedere 2 minuten een busje met mensen zoals ik aan, dus er stond een behoorlijke rij. Op dit moment begin je je een halve crimineel te voelen, je weet namelijk dat 99% van de mensen die daar in de rij staan er allemaal staan omdat ze langer in Thailand willen blijven, daar is natuurlijk niets mis mee, maar de manier waarop deze ‘visa run’ geregeld word laat je zien dat het puur en alleen om het geld gaat! Want er werd helemaal niemand een visa geweigerd, maakte niet uit hoe fris of onfris je eruit zag, zolang je maar betaald vinden ze het in Maleisie allemaal prima! Nadat iedereen in mijn busje zijn paspoort had ingeleverd zijn we door gereden naar het hotel waar we een nachtje zouden slapen. Ik ben daarna lekker de stad ingegaan en kwam daar (toevallig) een H&M en Starbucks tegen…pff vervelend zeg, dus ff snel de H&M doorgespit en een koffietje gehaald om mijn nieuwe aankopen te vieren! Ik had verder geen plattegrond van George Town dus ik ben daarna maar weer terug naar het hotel gelopen. Natuurlijk ben ik wel bij de eetstalletjes langs de weg gestopt en heb ik me helemaal vol gepropt met samosa’s en andere indiaase lekkernijen! Savonds heb ik met een oud mannetje wat ook in mijn bus zat een biertje gedronken. Hij was op zich wel aardig en leek me de minst vreemde uit de collectie! Rond een uur of 9 had ik het wel gehad en ben ik terug naar het hotel gegaan. Ik ben direct in slaap gevallen en de volgende ochtend om half 7 ging mijn wekker af, die heb ik uitgezet…en je raad het al natuurlijk…terug in slaap gevallen. Dus om half 8 stond de buschauffeur voor mijn deur, om te checken of ik toch al wel wakker was! HAHA niet dus…ff snel mijn troep in mn tas gestopt en een wat kleren aangetrokken, binnen drie minuten was ik beneden! Bleek het later dat er nog meerdere mensen niet beneden waren…jammer voor mijn reisgenoten maar ik had mijn tanden dus nog niet gepoetst! Vervolgens kregen we allemaal ons paspoort in ons handen gedrukt. De chauffeur had die al opgehaald bij het consulaat dus het was een kwestie van instappen en terug naar de grens rijden. Daar moesten we weer de bus uit en in de rij om stempels te verzamelen! Eenmaal terug in Thailand werd er weer van bus gewisseld en was ik diezelfde middag om 6 uur thuis. Helemaal gebroken, maar voldaan! Missie was geslaagd een nieuw visa voor 90 dagen in de pocket, en Penang kan ik afstrepen van mijn lijstje met plaatsen waar ik nog niet geweest ben! Alhoewel, ik heb er precies 24 uur doorgebracht, misschien moet ik nog eens terug gaan, het schijnt er echt heel mooi te zijn!

Nadat ik mijn verdiende geld aan huur en een nieuw visum had uitgegeven, kwam er een dip in het seizoen. Er was voor veel freelancers opeens geen werk meer! Die dip heeft heel maart aangehouden, en ik denk dat ik in totaal misschien 5 dagen heb kunnen werken deze maand. Het begint dus een beetje te kriebelen, want ik verdien met 5 dagen per maand niet genoeg om mijn huur te kunnen betalen laat staan ‘overleven’. Gelukkig heb ik nog een klein beetje spaargeld waar ik nu van kan leven, maar het eind begint in zicht te komen. Hmm dat was niet helemaal de bedoeling toen ik mijn duikspullen aanschafte en er van overtuigd was dat ik die zo had terug verdiend! Haha dat gaat dus nog een paar jaar duren voordat ik dat voor elkaar heb. Zeker nu de plannen alweer veranderd zijn! :D

Ik ga eind april, begin mei naar Koh Samui. Daar woont Amanda, een vriendin van mij die ik in Indonesie heb leren kennen. Ik had eigenlijk met haar een deel van de reis moeten maken, maar doordat ze van de zomer een brommerongeluk heeft gehad, moest ze terug naar de Filipijnen om hersteloperaties te ondergaan. Inmiddels is ze ‘genezen’ verklaard, ondanks dat ze haar hoofd nog altijd niet van links naar rechts kan bewegen maar dat zou met de jaren moeten versoepelen. Anyway, ze komt dus terug naar Koh Samui om verder te gaan met haar baan, die het hotel al die tijd heeft vrij gehouden voor haar! En ik ga eens even kijken of ik daar een maandje kan wonen, werken en met haar bij kan kletsen! Daarna ga ik waarschijnlijk bij mijn pap en mam langs in Singapore voor een nog onbekende periode! (haha geen maanden hoor mam….wees gerust) En daarna vlieg ik door naar Maleisie waar ik via via weer aan werk hoop te komen! Australie moet dus nog even geduld hebben, ik ben in aantocht maar wanneer ik aankom weet ik niet! Ik vind het heerlijk dat ik mijn plannen iedere keer kan aanpassen aan de omstandigheden, het gevoel van vrijheid is ultiem! Er zal in de nabije toekomst een permanente herinnering geplaats worden, maar hierover meer in de volgende blog!

Voor nu probeer ik hier en daar nog wat werk te vinden. Het is niet makkelijk en de verveling begint toe te slaan! Er is hier echt niets, maar dan ook helemaal niets te beleven, wanneer je hier al een langere tijd bent en geen werk hebt! Werk houd je op het rechte pad, zonder werk kun je alleen maar naar het strand en om 12.00 uur je eerste biertje bestellen! HAHA zwaar leven heb ik toch!

Vandaag gaan Sam en ik naar Koh (eiland) nog iets…ben de naam al weer vergeten…maar je kunt er met een brommertje in 45 minuten zijn. Aan de kust pak je een longtail bootje, daar word je brommer opgereden en dat bootje brengt je met brommer en al naar het eiland. Camera gaat mee, tijd voor een nieuw avontuurtje! Er zijn verder geen resorts ofzo dus vanmiddag zijn we weer thuis! Fotos zullen volgen op Facebook de fotos van de Ma ma ma ma maaaaantaaaas zal ik aan mijn verslag toevoegen!

Lieve luitjes het was me weer een genoegen! Ik wens iedereen een heel fijn weekend.

Liefs en een dikke knuffel!

Ilse xx