Maand #3

Sawadeekaa Trouwe Lezers!

Het aftellen kan wederom beginnen…over 10 dagen vlieg ik terug naar Singapore! De thaise visa die ik in Nederland geregeld heb zijn voor 60 dagen geldig. De ambassade geeft deze toeristen visa alleen wanneer je je vluchtgegevens Thailand in en uit kunt overleggen. Dus voor dit gedeelte van mijn trip zijn al mijn vluchten al geboekt. Er is een optie om het visum te verlengen in Thailand zelf, door langs een immigratie loket te gaan maar dat zou mijn hele planning in de war sturen, dus voor nu laat ik het zo. Ik ga 4 december weg om vervolgens op 12 december weer terug te vliegen. Het is allemaal wat omslachtig en binnen de EU is het allemaal prima geregeld, nu pas realiseer ik me dat even naar Antwerpen voor de film, of een weekendje Parijs echt luxe is. Gewoon boeken en gaan is hier geen optie. Maar goed, dit wist ik natuurlijk van te voren dus ben ik dit keer goed voorbereid!

Mijn Duikmaster training gaat traag, máár vooruit. Op dit moment is de Simple Life boot in droogdok en word helemaal opnieuw in de verf gezet. De eerste paar weken was het mooi weer dus schoot het schilderwerk aardig op, de laatste week is het duidelijk dat het regenseizoen is. Het komt met bakken uit de hemel vallen, dagen aan een stuk. Straten lopen in no time vol met water en oude lekkages zijn weer zichtbaar. Gelukkig is mijn kamer 'veilig' in die zin dat er geen lekkage in het plafond zit. Wanneer het hard regent lopen er wel straaltjes water langs de muur op de grond, omdat het raam niet waterdicht is! haha het is echt te grappig voor woorden, maar met de wind op mijn raam regent het dus gewoon binnen! Goed…even terug naar de boot, de regent helpt dus niet bepaald in het 'verf-droog-process'. We delen nu een boot die van een andere duikschool is, Davey Jones's Locker (DJL). Met delen bedoel ik, wij krijgen de lege plaatsten die nog beschikbaar zijn op hun boot. Hebben zij veel klanten is er weinig plaats voor ons, hebben ze weinig klanten kunnen wij meer mensen mee nemen. Opnieuw een bizar omslachtige oplossing want natuurlijk komt het voor dat beide duikscholen veel klanten hebben en dan komt er dus een derde duikschool in het spel. kortom is het op dit moment vechten geblazen voor een plekje op de boot, en omdat wij niet gezien worden als betalende klanten (wij betalen voor de cursus en daar zit 'onbeperkt duiken' bij inbegrepen) zijn wij de eerste die van de bootlijst worden geschrapt als hij vol zit.

Het hele 'geen-boot' verhaal begint mij en de andere DMT's de keel uit te hangen en iedereen is dus een beetje geïrriteerd doordat we niet meer iedere dag kunnen duiken. Daarnaast is het ook nog eens bizar slecht weer met mega veel regen en wind. Dit zorgt ervoor dat de condities op zee echt slecht zijn. Hoge golven, sterke stroming en natuurlijk waardeloze visibility onder water! Dus als je dan eindelijk een plekje op de boot hebt bemachtigd, zijn de duiken meestal een teleurstelling…Zo heb ik een paar dagen geleden de duik uit mijn ergste nachtmerrie gemaakt, en even dacht ik dat ik er geweest was…

Het is half 7 sochtends en ik word wakker door gebonk op mijn deur. Het is sophie, een van de andere DMT's. Met bonkende koppijn strompel ik naar de deur en vraag haar wat er aan de hand is. 'Je moet haasten want over een kwartier moeten we bij de shop zijn voor de ochtend boot'. SHIT! helemaal vergeten dat ik mijn naam op die stomme lijst heb gezet. Het staat kei hard te spoelen en de katterige gevoel vermenigvuldigd zich snel. Gauw tanden poetsen en bikini aan, met een fles water en mijn duikspullen rennen we naar de shop. Doorweekt van de regen pak ik mijn duiktas in. Er moeten 26 tanks naar het strand gebracht worden want de DJL boot heeft geen compressor aan boord om de tanks te kunnen vullen. Dus slepen we tank voor tank naar het strand. Het is niet ver lopen. Maar 26 tanks sjouwen duurt even, zeker met hoofdpijn!! Uiteindelijk zitten we op de boot die begint te varen in de richting van Chumpon. Een van de mooiste duik locaties van Koh Tao, maar wel ruim ander half uur varen in de mega hoge golven. Kotsmisselijk komen we aan en zetten snel onze duikspullen klaar. Het gaat allemaal niet zo soepeltjes want de boot zwiept heen en weer. Iedereen is een beetje gefrustreerd en wil zo snel mogelijk het water in. Ook ik ben misselijk en wil het liefst gewoon in het water liggen, daar heb je minder last van de golven dan wanneer je op een boot probeert te balanceren met al je spullen al op je rug. Ik ben de 4de van de 6 die het water in springt. De stroming is ontzettend sterk en voordat ik het weet lig ik met nog twee anderen al achter de boot. We besluiten met zijn 3en om snel naar de bodem te gaan en onderwater naar de duiklocatie te zwemmen. Ik ben verkouden, wat er voor zorgt dat ik niet makkelijk naar beneden kan omdat mijn oren maar niet willen equalisen. Het duurt dus even voordat we met zijn 3en onderwater op dezelfde diepte zijn. Ik kijk op mijn duikhorloge…33meter onder water. Terwijl we maar getraind zijn tot 30 meter. We moeten iets omhoog dus maar mijn oren werken niet mee…ook omhoog zwemmen doet pijn dus gaat het weer op een slakken tempo. We beginnen te zoeken naar de duiklocatie…maar daar zijn we (natuurlijk) al ver vanaf gedwaald door de stroming. We zwemmen rond in blauw. Blauw overal waar je kijkt, onder boven en opzij. Helemaal niets te zien, geen vis, geen koraal en geen boeilijn die normaal gesproken helpen om je te oriënteren. We zwemmen dus letterlijk in the middle of no where! Na 30 minuten spreken we af om terug naar de boven te gaan. Het gaat weer ontiegelijk traag door mijn stomme oren. Eenmaal boven, zie ik onze boot nergens. Er zijn wel twee boten te zien maar zeker 800 meter van ons vandaan. Ik kan niet opnieuw naar beneden dus ik zwem aan het wateroppervlak richting de boten die ik zie. De andere twee zwemmen 5 meter onder mij. Ik geef de richting aan, en onze terug weg is begonnen. Na 20 minuten zwemmen zijn de boten nog altijd ver buiten ons bereik. Ik begin licht in paniek te raken. Wat als ze ons niet vinden. Ik ben de enige die aan het wateroppervlak zwemt en die boten in de verte kunnen ieder moment gaan varen. Ik heb op dat moment niets om mijzelf duidelijk zichtbaar te maken dus ik besluit om mijn surface marker opnieuw op te blazen en deze toch maar vast te houden terwijl ik zwem. Zo kunnen passerende boten in ieder geval zien dat er duikers in het water zijn. We zwemmen nog 10 minuten waarna ik een boot hoor. Ik kijk opnieuw op en zie de DJL boot op ons afvaren. Mijn surface marker is gespot door de bootjongen! Gelukkig hoeven we niet meer te zwemmen want de boot komt ons halen. Helemaal kapot worden we door onze collega DMT's aan boord gehesen. De hele duik heeft meer dan een uur geduurd, en we hebben helemaal geen vis gezien! Wat was ik blij toen ik die boot op ons af zag varen. En wat een opluchting om weer aan land te zijn. We hebben met zijn allen de duik geëvalueerd en zijn tot de conclusie gekomen dat we beter moeten plannen en niet zo maar het water in springen en dan beslissen hoe we het gaan aanpakken. Een wijze les die gelukkig goed is afgelopen. Later die dag hoor ik dat er al meerdere duikers zijn verdwenen op deze duiklocatie, maar die zijn nooit meer terug gevonden.

Een reality check van de bovenste plank, die je doet denken over leven en dood en het risico waar ik mezelf iedere dag voor openstel. Gelukkig is het goed afgelopen, maar dit nooit meer! Direct maar een alcohol vrije week in gelast!

De training heb ik bijna af, over 8 dagen verlaat ik Koh Tao en met mij nog vele anderen. De komende week zit vol met afscheidsfeestjes dus voorzichtig aan ga ik weer een biertje drinken vanavond! Al weet ik 100% zeker dat ik niet op de boot zit morgen!

Ik ga er weer een eind aan breien, en genieten van mijn laatste week op Koh Tao. Mijn volgende verslag zal wederom in Thailand geschreven worden, onder het toezicht van mijn lieve vriendin Kelly!!

Ik wens iedereen het aller beste toe, tot volgende maand! :)

Liefs,

Ilse